Οι τελευταίες ανησυχητικές εξελίξεις στο Αιγαίο καταδεικνύουν πως οι ΗΠΑ, ανεχόμενες και υποθάλπουσες τον τουρκικό αναθεωρητισμό, θέλουν πάση θυσία καλή «βαθμολογία» για την Άγκυρα τον Δεκέμβριο του 2009, στην αξιολόγηση που θα κάνει η ΕΕ για Τουρκία.
Την επιδίωξη αυτή, για επιτάχυνση τον Δεκέμβριο της ευρωπαικής της πορείας, δυσκολεύει η ίδια η Άγκυρα. Διότι
- Η Τουρκία ζητάει «αμοιβαιότητα», δηλαδή ελληνική παραχώρηση, κάθε φορά που πρέπει να εκπληρώσει συμβατικές υποχρεώσεις της από το Διεθνές Δίκαιο.
-ο Τούρκος πρόξενος στην Κομοτηνή έχει ανεβάσει κατακόρυφα (από Μάρτιο και μετά) την ανθελληνική του δράση, ενεργώντας ως «πολιτικός ηγέτης» της «τουρκικής μειονότητας», παρά ως ξένος διπλωμάτης, παρά τις επανειλημμένες συστάσεις που του έγιναν από τον Έλληνα Περιφερειάρχη Θράκης.
-Η Τουρκία, με τα αεροπλάνα της να πετούν καθημερινά πλέον πάνω από κατοικημένα ελληνικά νησιά, ζητά ανοιχτά «εφ’ όλης» διαπραγμάτευση για το αιγαιακό status.
Η Τουρκία ακολουθεί δηλαδή εδώ και αρκετούς μήνες, πολιτική ανεξάρτητης περιφερειακής υπερδύναμης, παρασέρνοντας και τις ΗΠΑ. Οι Αμερικανοί δεν πιέζουν πλέον, ούτε τυπικά την Τουρκία για αυτοσυγκράτηση στο Αιγαίο. Αντίθετα, η Ουάσιγκτον πιέζει ασφυκτικά την Ελλάδα και εμμέσως πλην σαφώς θέτει ζήτημα «επανεξέτασης» του status quo στο Αιγαίο. Και εδώ έγκειται ο πλέον άσχημος οιωνός: Για πρώτη φορά οι ΗΠΑ θέτουν, έστω «κομψά», θέμα Αιγαίου, δηλαδή πως η Ελλάδα «κάτι πρέπει να δώσει στην Τουρκία». Και ποτέ τα τελευταία 30 χρόνια η αμερικανική πολιτική δεν έγερνε τόσο πολύ υπέρ της Άγκυρας, εγκαταλείποντας και την τελευταία, τυπική έστω, ισορροπία μεταξύ Ελλάδας-Τουρκίας.
Oι Aμερικανοί, διασταλτικότερα αν το δούμε, παραμένουν και επί Ομπάμα μακριά από το να προάγουν σταθερότητα στην γειτονιά μας. Στην πραγματικότητα (και) η κυβέρνηση Ομπάμα διατηρεί αμείωτη την επιθετικότητα του αμερικανικού imperium. Tα μεγάλα λόγια και διακηρύξεις δημιουργούν απλά ένα πέπλο εξωραισμού μιας πάντα σκληρής πολιτικής από πλευράς Ουάσινγκτον. Έναν χρόνο μετά τους αμερικανικούς τυχοδιωκτισμούς, με μοχλό τότε τη Γεωργία του Σαακασβίλι, οι ΗΠΑ εξακολουθούν να λειτουργούν αποσταθεροποιητικά χρησιμοποιώντας χώρες όπως την Oυκρανία, δεν κάνουν πίσω στην πολυσυζητημένη αντιπυραυλική ομπρέλλα, εργάζονται για την υπονόμευση των ενεργειακών σχέσεων της Pωσίας με την E.Ε. και έχουν αναλάβει εργολαβικά τα ευρωπαικά εισόδια της Τουρκίας, κάτι που θα τινάξει στον αέρα την ευρωπαική ταυτότητα και συνοχή.
Για την «διαφορετική» αλλά πάντα ίδια Αμερική του Ομπάμα, το Κόσσοβο αξίζει ανεξαρτησίας, όχι όμως η Οσετία και η Αμπχαζία. Επιλεκτικές στάσεις, επιλεκτικές πρακτικές. Για τους τεχνοκράτες και ιέρακες της αμερικανικής κυβέρνησης, οι Τούρκοι πρέπει να εισέλθουν πάση θυσία στην Ε.Ε., οι ίδιοι όμως θα ανατρίχιαζαν αν τους πρότεινες να κάνουν το ίδιο με το Μεξικό, ανοίγοντας τα δικά τους σύνορα σε εκατομμύρια εξαθλιωμένους. Για τις ΗΠΑ (και) του Ομπάμα, αποτελεί «φυσική συνέχεια» η αποσταθεροποίηση στην ανατολική Ευρώπη, στην «αυλή» της Μόσχας, οι Αμερικανοί όμως θα είχαν χαλάσει τον κόσμο αν οι Ρώσοι έπρατταν ομοίως σε «γειτονιές» αμερικανικού ενδιαφέροντος.
Αυτές τις επιλογές της Ουάσινγκτον εισπράττει η Ελλάδα με ιδιαίτερα οδυνηρό τρόπο. Σε Κύπρο, Αιγαίο, Σκόπια. Και ο πλέον μετριοπαθής στην ελληνική κυβέρνηση, και σαφώς ο ίδιος ο πρωθυπουργός, πρέπει να ξυπνήσουν από το λήθαργο και να αντιληφθούν πως η πολιτική των διαρκών υποχωρήσεων και εξευμενισμού της Τουρκίας (κοινώς: πολιτική Μπακογιάννη) έχει χρεωκοπήσει. Είναι ώρα για άλλες πολιτικές στα εθνικά θέματα, ώστε τα κατάλληλα μηνύματα να φθάσουν εκεί που πρέπει: ανατολικά του Αιγαίου, δυτικά του Ατλαντικού…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου