Διαπίστωση πρώτη: Οι καρκινοβατούσες συνομιλίες και τα πολιτικά και διαπραγματευτικά ελλείματα της κυβέρνησης Χριστόφια υποθηκεύουν προκαταβολικά την ό,ποια νόθα λύση μαγειρεύεται.
Διαπίστωση δεύτερη: Η Αθήνα, και η συγκεκριμένη κυβέρνηση Καραμανλή, αντιμετωπίσουν την Κύπρο όπως και οι προηγούμενοι: Όχι ως ΙΕΡΑ υποχρέωση, μα ως ενόχληση. Είναι δυό φορές οδυνηρό για μένα, ως Ελλαδίτη, να παραδέχομαι την αθηναική αφασία, την ώρα που κρίνονται κυριολεκτικά ΟΛΑ και πάνω από όλα η επιβίωση του 7% του Ελληνισμού στα πατρογονικά χώματα.
Είναι θλιβερή η ακηδία του κράτους του κράτους του λεκανοπεδίου: Αφού ο Σημίτης απογύμνωσε την Κύπρο αμυντικά (άρα: διαπραγματευτικά), εξορίζοντας το δόγμα του ΄΄ενιαίου΄΄ στην Κρήτη, ο Καραμανλής σήμερα σφυρίζει αδιάφορα.
Και ενώ ο κόσμος και το διεθνές περιβάλλον βαίνουν όλο και επί το πολυπολικότερον, Αθήνα και Λευκωσία μοιάζουν να έχουν αυτοπεριοριστεί σε ελλειμματικές ως προς το κυπριακό πολιτικές, με έλλειψη φαντασίας, αλλά και ρεαλισμού. Η μονομερής επένδυση στις κολοβές συνομιλίες , δίχως εναλλακτικές στρατηγικές, έχει εγκλωβίσει τις δυο κρατικές υποστάσεις του Ελληνισμού σε ασφυκτικά στενά πλαίσια.
Προφανώς θα συνιστούσε υπέρβαση για Καραμανλή-Χριστόφια να αναζητηθεί μια πολυδιάστατη πολιτική, για να περιοριστεί ο θανάσιμος αμερικανοβρετανικός έλεγχος πάνω στην Κύπρο. Κι όμως, γνωρίζουν πως οι ΗΠΑ έκαναν την στρατηγική τους επιλογή: Τουρκία! Και αυτό δεν αλλάζει!
Υπό άλλες ηγεσίες σε μητροπολιτική Ελλάδα και Κύπρο, θα υπήρχαν περιθώρια αυτοβελτίωσης. Αρκεί να επεδεικνύετο πολιτική βούληση.
Ένα θεαματικό άνοιγμα της Λευκωσίας προς λοιπούς ισχυρούς γεωπολικούς ''παίκτες'' για παράδειγμα, θα εισήγαγε νέους εμπλεκόμενους στο κυπριακό, κατά τρόπο ενεργό. Αναφέρομαι στην Ε.Ε. , τη Γαλλία και τη Ρωσία. Για την μεν Ε.Ε. Ελλάδα και Κύπρος θα έπρεπε να επιδιώξουν επιδιαιτησία της, στην από τούδε διαπραγματευτική διαδικασία. Να εγγυηθεί δηλαδή η ίδια η ενωμένη Ευρώπη το κεκτημένο της, στην Κύπρο του αύριο.
Με τη Γαλλία επίσης υπάρχουν περιθώρια παραγωγικής της εμπλοκής στο κυπριακό, με ανταλλάγματα στην αμυντική συνεργασία μαζί της και όχι μόνο. Ο Κων/νος Καραμανλής το έπραξε αυτό από το 1975 και μετά, ενισχύοντας τότε την Πολεμική Αεροπορία με γαλλικά αεροσκάφη και διατηρώντας υπεροχή στο Αιγαίο, κάτι που σήμερα είναι μόνο ανάμνηση.
Η Ρωσία τέλος, πέρα από παλινδρομήσεις και παρανοήσεις, έχει αποδειχθεί (και) στο κυπριακό παράγοντας σταθερότητας, διαχρονικός υποστηρικτής της ακεραιότητας της Κύπρου. Αντίθετα ο αμερικανο-νατοικός παράγοντας είναι αυτός που χαντάκωσε τον τόπο μας και ενισχύει τον τουρκικό αναθεωρητισμό σε Αιγαίο και Κύπρο. 'Οπως ακριβώς και στα Βαλκάνια, με αιχμή το Κόσοβο: Οι ΗΠΑ, κόντρα σε Ε..Ε. και Ρωσία, λειτουργούν άκρως αποσταθεροποιητικά και ενίοτε ανθελληνικά. Όπως συμβαίνει στον Καύκασο, όπου οι Αμερικανοί εξακολουθούν να φλερτάρουν με τη φωτιά, προκαλώντας τους Ρώσους μπροστά κυριολεκτικά στην πόρτα τους.
Υπάρχουν λόγοι λοιπόν να ενταθεί, διακριτικά πλην ουσιαστικά, η ρωσο-κυπριακή και ελληνο-ρωσική συνεργασία και πέραν της άμυνας και των Τ 80.
Εισαγωγή νέων δυνάμεων στην πολύπλοκη εξίσωση που λέγεται κυπριακό, αυτό είναι που θα μειώσει στο προβλεπτό μέλλον την καταθλιπτική ηγεμονία των ΗΠΑ στην ανατ. Μεσόγειο. Ηγεμονία που όσο δεν περιορίζεται, προδικάζει άσχημη λύση στο μείζον εθνικό θέμα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου